Blog :

Noorwegen. Ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Ik kom er regelmatig en moet altijd wennen aan De Noor. Stug, liever 1 woord in plaats van 2. Humor? Na jaren van vakanties in Zweden – Zuid Franse zomers zijn mij te warm en het gras is te dor – ging ik 2 jaar geleden voor het eerst met mijn lieve schat en twee dochters naar Noorwegen. De boot naar Oslo. De tent opgezet aan een watertje vlakbij Gvarv.

De dagen erna: 30 tot 38 graden. In Noorwegen worden de warmste temperaturen ooit gemeten. Kinderen blij. Mijn lieve schat blij. De dametjes zwemmen, zij leest het ene boek na het andere. Ik ben gelukkig met een huurkajak en ik vis me suf. Vangen doe ik niets; de snoek ligt natuurlijk ook ergens in een hoekje te puffen. Ontspannen is het wel. Is vakantie daar niet voor bedacht?

Na vier dagen hebben we ons genoeg ontspannen. We pakken de boel in en vertrekken naar de Hadrangervidda. De kou op de hoogvlakte is welkom; op sommige plekken ligt zelfs nog sneeuw. We zetten de tent in het wild op. De buren staan een paar honderd meter verder. We kijken uit op een snel stromend riviertje dat voor onze watervoorziening zorgt. Het is knudjestoptijd. Een groot deel van de dag brengen we door met anti-steekbeestjes burka’s op het hoofd. Dit vinden we echt leuk! En dan die Lemmingen. Ze zien er schattig uit, maar wat kunnen die beestjes schreeuwen.

Afgelopen najaar was ik weer in Noorwegen. Dit keer was ik er met vriend en fotograaf Allart Blaauboer. Geen vakantie, maar in opdracht van SNP om een video over het Sognefjord te maken. Nu ben ik natuurlijk verplicht iets te zeggen over hoe mooi het er allemaal is en dat je er allemaal leuke dingen kan doen. Helaas, zo zit ik niet elkaar.

Van de vier dagen hadden we twee dagen regen. Stromende regen. We hebben gewandeld en gefietst. Helaas niet gekajakt, daar was het weer echt te slecht voor. We hebben wel in een – niet geheel milieuvriendelijke – Ridged Inflatable Boat gezeten en over het Fjord geblazen en zeehonden gezien. We bieden onze mede passagiers bij deze nogmaals onze excuses aan voor de wateroverlast. Allart vond het nodig de kunststof ‘glasplaat’ voor de boot weg te halen om beter te kunnen filmen. De striemende regen leverde na drie uur varen bij iedereen een roodgloeiend speldenprikkengezicht op. En die waterdichte pakken: echt niet, tot op mijn onderbroek doorweekt. Topavontuur dus.

Ter milieu compensatie hebben we ook een tocht gemaakt met de grootste en fonkel nagel neue elektrische veerpont ter wereld. Het schip was nog niet gedoopt, maar ik hou wel van een uitdaging. Binnen heerlijk warm, voldoende te eten en te drinken en vooral: STILTE! Je hoort alleen de wind als je over het water zoeft. Dit is de toekomst!

Het mooiste moet nog komen. Een wandeling naar de Hardangerjøkulen gletsjer. We zijn de enige. Niet zo gek: de storm der stormen is voorspeld en een verstandige Noor zit lekker warm binnen. In het hotel doen we navraag of de tocht te doen is. ‘De laatste groep zei vorige week dat de bruggen er nog waren’, meldt de vrolijke receptioniste. Waren… de regen van de laatste dagen zou de bruggen ook weggeslagen kunnen hebben. Hier houd ik van. Als we koud 15 minuten onderweg zijn vraagt Allart ‘waar het pad naar het betonnen platform met rvs railing en uitzicht over de gletsjer is’. We lopen op het pad, er is geen betonnen platform en al helemaal geen railing. En de gletsjer is nog drie uur lopen. Dit is Noorwegen: puur, onbedorven en vol uitdagingen. Wat een fijn land!

En als je er toch bent

• Ga met de Flåmsbana of Flå In antiek ogende rijtuigen maak je een prachtige tocht over een van de steilste spoorstukken ter wereld.
• Bezoek Flåm en maak een tocht met de elektrische ferry. Hopelijk liggen er cruiseschepen in de haven.
• Drink een drankje in de panorama kamer van het Finse1222 hotel. Het uitzicht is super.
• Ga kajakken in het Sognefjord. Het kan vanuit Flåm en is zoveel beter dan een snelle motorboot.
• Bezoek Undredal. Er wonen 80 mensen en 300 geiten en ze hebben een kaasfestival. Verder staat er een practige staafkerk.

Mountainbiken is mijn grote passie. Mountainbiken in Zwitserland zo’n beetje het ultieme genot. Vooral rondom Flims, in het Kanton Graubunden. In de winter is het een ski dorp, maar zodra de sneeuw zich terugtrekt, nemen de locals bezit van de hellingen en denderen op down hill mountainbikes naar beneden. Een paar jaar geleden kwam ik er voor het eerst. Bij toeval. Mijn zwager woont in Zurich en kocht een vakantiehuis in Val Lumnezia. Om daar te komen moet je langs Flims. Door een wegomlegging – er was een partij smeltwater met stenen de weg op gerold – reed ik door Flims. Daar waren liften met stoeltjes en aan de zijkant daarvan een mountainbike. Hé, dat is grappig!

Een dag later – eerst een matrazzenlager in het vakantiehuis bouwen – de mountainbike achterop de drager en op naar Flims. Een kwartier later ervaar ik het genot van een fiets aan een lift. Onder mij razen die lokale helden naar beneden. Een enkeling ploetert omhoog. Staand op de pedalen, voorzichtig de balans van het voorwiel op de aarde bewarend.

De uitstaplifthalte komt sneller dan verwacht. Het liftpersoneel loopt als een Zwitsers uurwerk: ze plukken mijn fiets uit de haak en voorkomen daarmee dat ik linea recta met de lift weer naar beneden ga.

Op benenkracht stoemp ik verder omhoog naar een landschap van episch formaat: het Tektonisch Gebied Sardona. Hoog boven Flims – vanuit het dal kan je het al zien – ligt een indrukwekkende rotswand waarbij de Afrikaanse tektonische plaat over de Europese tektonische plaat schuift. Nog een bijzonderheid: het jongere gesteende ligt onder het oudere gesteente. Een unicum en vandaar dat het gebied in 2008 uitgeroepen is tot Unesco Wereld Erfgoed. De scheidslijn tussen de twee platen is messcherp. Ik ben geboren in Freetown, Sierra Leone. Juist in Afrika! Sinds mijn vertrek op 3 maanden jonge leeftijd ben ik ‘terug’ bij de plek waar ik vandaan kom. Een merkwaardig gevoel.

Met de klim in de benen gun ik ze beperkte rust zoevend naar beneden. Ik kan kiezen voor mooie glooiende bosbouwpaden met gravel of de uitdagende Runcatrail. Ik kies de laatste. Boomwortels, rotsen, nauwe passages en aan het einde een BikePark. Daar neem ik behoedzaam de smalle bruggetjes, wip-wappen en kombochten. Hier moet ik terug komen met de kinderen. Die vinden dit nog meer dan ik een spel.

Helemaal beneden is het tijd voor een ijskoude Appfelschorle. Terwijl ik die naar binnen klok ontdek ik een andere manier van mountainbiken: de elektrische mountainbike. Gewoon te huur bij de mountainbikeshop om de hoek. Dat ga ik morgen doen. Helemaal op ‘eigen’ kracht naar boven fietsen. De lift is voor watjes.

Als je toch in Flims bent:

• Maak een wandeling naar de Zwitserse Grand Canyon en geniet van het uitzicht over het kleine stroompje dat de Rijn hier nog is.
• Neem een duik in het frisse water van het Cauma meer. Dit wordt ieder voorjaar met fris water gevuld. De helder blauwgroene kleur van het water dankt het meer aan de onderliggende rotsen. Op de oevers staat een klein restaurantje waar lokaal gebrouwen bier geschonken wordt
• Maak een tocht met de Glacier Express. Een van de mooiste spoortrajecten ter wereld. Je passeert de Rheinschlucht en eindigt bij Zwisterlands beroemste berg: de Matterhorn
• Download de Graubunden hiking app en wandel naar een berghut. Geniet daar van de zwarte nacht met sterren en de overweldigende stilte.
• Bedwing de klettersteig net buiten Flims in het dropje Fidaz. Een toch van vier uur en een afstand van dik 5 km.